ธรรมดาที่แสนธรรมดา

เรื่องราวของคนกับหมานั้นเก่าแก่พอๆ กับอารยธรรม คุณูปการของหมานั้นมากมายพอๆ กับเรื่องเล่าของมัน เหมือนกับว่าสุนัขทุกตัวในโลก เกิดมาเพื่อเรื่องเล่าน่าประทับใจไม่เรื่องใดก็เรื่องหนึ่ง ไม่มีหมาน้อยธรรมดาๆ สักตัว

และนี่ก็คือเรื่องเล่าของ “ไอ้ทรัพย์”

ตอนได้ไอ้ทรัพย์มาใหม่ๆ เป็นเวลาที่ฉันพร้อมเต็มที่สำหรับการเลี้ยงหมา หลังจากหมายมั่นปั้นมือมานาน จนมีที่ทางกว้างขวางพอสำหรับหมาขนาดย่อม ฉันก็ได้กลายเป็นแม่บุญธรรมของสัตว์หน้าขนสมใจ

ไอ้ทรัพย์เป็นหมาที่น่ารักที่สุดในครอก มีคุณสมบัติพื้นฐานของหมาที่พิเศษมากๆ ตัวหนึ่ง มันมีแววจะมีสัญชาตญาณเกินสัตว์ธรรมดาๆ ทั่วไป เอาอกเอาใจเจ้าของ ซื่อสัตย์สุดๆ หรือไม่ก็ให้นมแมวที่กำพร้าแม่ ฯลฯ

แววความน่ารักของไอ้ทรัพย์ นอกจากร่างอ้วนปุกปุย ขนดกสวย มีริ้วทองแซม หน้าตาเหมือนหมี มันยังมีแววของความฉลาดหัวไว ไอ้ทรัพย์สามารถยกเท้าสวัสดีและไม่ฉี่ในบ้าน ตั้งแต่อายุยังไม่ครบเดือน ใครๆ ก็คิดว่ามันไม่ใช่หมาธรรมดา

ถึงแม้ไอ้ทรัพย์จะเป็นหมาตัวเมียฉันก็ไม่เกี่ยง เป็นหมาพันทางที่หน้าพื้นๆ แต่มันก็ดูน่ารัก ดูๆ ไป มันไม่เหมือนหมา แต่น่ารักเหมือนหมีซะมากกว่า ช่วงนั้นเป็นกระแสของคุณทองแดง ทำให้พี่น้องของทรัพย์ได้ชื่อนำหน้านามว่า “พูน” อาทิ พูนลาภ พูนเงิน พูนศรี ฯลฯ และไอ้ทรัพย์ก็คือ “พูนทรัพย์”

ฉันพราวสุดๆ ที่รับเลี้ยงหมาไทยแท้จรจัด มีชื่อขึ้นต้นเหมือนกันทั้งครอก ไอ้ทรัพย์ได้ทุกอย่างตามที่คนรักหมาทั่วๆ ไปจะมอบให้ ไม่ว่าจะเป็นนามสกุลที่ฉันยกให้มันใช้ และมรดกอีกนิดหน่อย ซึ่งก็ได้แก่ที่นอนขนาดเท่าลำตัวของมัน หมูปิ้งวันละ 5 ไม้ กับข้าวเปล่า 5 บาท

ฉันเลี้ยงมันอย่างที่ฝันไว้ ให้กินอาหารดีๆ พามันไปเดินเล่น เอามันขึ้นไปนอนด้วย ปรึกษาปัญหาชีวิตกับมัน และขอโทษเวลาเผลอเดินไปเหยียบหาง

แต่ทว่า วันเวลาผ่านไป นับวันที่มันโตขึ้น ….การกระโดดข้ามไม้ของมันพัฒนาได้ช้ามาก ไม่เคยสนใจวิ่งไปเก็บบอลที่โยนออกไปมาไว้ที่เดิม ไม่มีพัฒนาเพิ่มขึ้นจากการยกเท้าหน้าสวัสดี จนถึงขั้นเลิกสวัสดีเอาเสียแล้ว และไม่เห็นอ่อนโยนต่อลูกหมาหรือลูกแมว ซ้ำร้ายยังชอบกัดเอาแรงๆ จนต้องกันให้ห่างๆ อยู่เสมอ

มันไม่ชอบให้ฉันกอด ไม่เคยอยู่นิ่งๆ นั่งบนตัก ไม่ยอมนอนบนเตียงด้วย อย่างดีก็แค่วิ่งเล่นกับลูกบอลให้ดูเพลินตา ถ้าไม่อย่างนั้น มันก็จะนอนไม่รู้เรื่อง แล้วก็กินๆๆๆๆๆๆๆ ทุกอย่างที่ขวางหน้า ถ้าฉันอยู่กับมันที่บ้านทั้งวัน สิ่งที่มันทำให้ฉันดีใจเพียงอย่างเดียว ก็คือชะโงกหัวขึ้นมาดูว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่เป็นระยะๆ แค่นั้น

ส่วนขนเงาเงางามที่ปุกปุยสวยงามเหมือนหมีโคอาล่าซึ่งฉันชื่นชอบ บัดนี้ก็ได้กลายเป็นขนแข็งกระด้างสีน้ำตาลเข้มเหมือนนหมาจรจัดเต็มที่ แถมยังขี้เกียจขึ้นเรื่อยๆ นอกจากจะไม่มีสัญชาตญาณพิเศษเรื่องการดมกลิ่นและการสืบสวน บางครั้งยังไม่ทักทายแม้แต่เวลาที่ฉันออกหรือกลับบ้าน ไม่หันเวลาที่เรียกชื่อ พอเซ้าซี้มากๆ มันก็จะเดินหนีไปนอนมุมอื่น

ดูเอาเถอะ มันไม่มีแววรักเจ้าของอย่างที่ควรจะเป็นเลย คนข้างบ้านถึงกับปรามาสว่าไอ้ทรัพย์เป็นหมาที่ไม่สนใจเจ้าของ สนใจแต่กินและวิ่งเล่น ไม่ได้เรื่อง “หมาพันทางก็อย่างนี้แหละ” เขาว่า

ฉันต้องยอมรับความผิดหวังเมื่อแน่ใจว่า ไอ้ทรัพย์จะไม่ใช่ตำนานหมา และจะไม่วิเศษวิโสอย่างที่ตั้งใจไว้ทีแรก ซ้ำยังดูต่ำกว่ามาตรฐานที่ควรจะเป็นนิดหน่อย

ฉันเริ่มปลงกับมัน และยอมรับว่าไอ้ทรัพย์เป็นหมาธรรมดา ๆ ตัวหนึ่งที่แสนธรรมดา เพราะไม่ว่าจะทำอะไรไปกับมันก็ไม่มีผลใดๆ เกิดขึ้นทั้งนั้น

แต่คิดๆ ดูแล้ว บางทีมันก็อาจจะรู้สึกกับฉันทำนองเดียวกัน มันอาจจะรู้สึกว่ามันก็มีเจ้านายที่ธรรมดาๆ คนหนึ่งที่ไม่ได้วิเศษวิโสอะไรเหมือนกัน เพราะมีแต่ความคาดหวังเท่านั้นที่ฉันให้กับมันเต็มที่ บังคับให้มันทำโน่นทำนี่เสมอ แต่บ่อยครั้งก็ลืมให้ข้าวมันกิน ไปเที่ยวต่างจังหวัดและทิ้งมันไว้เฝ้าบ้านบ่อยๆ ไม่เคยมีอาหารเสริม ไม่พาไปฉีดวัคซีนสม่ำเสมอ แถมขนก็เปรอะ เพราะขี้เกียจอาบให้

“เจ้านายก็เหมือนกัน ไม่ได้เรื่องสักหน่อย โฮ่งๆ” มันอาจจะบอกฉันอย่างนี้ก็ได้ เราสองคนจึงเหมาะสมกันดี และนี่ก็คือเรื่องของไอ้ทรัพย์ ความธรรมดาก็กลายเป็นเรื่องเล่าได้เหมือนกัน